Allah hakkında inanIlması küfür olan

Hicri 478 yılında vefat eden Abdulmelik bin Abdullah el cuveyni ”el İrşad” ile ”Kavati ull Edilleti fi Usulil İtikad” adlı kitabında;
bu kitabı derul kutubul ilmiyye basmış birinci baskı 21. sayfada diyorki…
‘’ heşeviyye ve kerramiyye’den bazılar Allah hakkında söyledikleri ALLAH yukarıda dır sözünü yani yukarı cihettedir sözü. ALLH U TEALA onların bu sözünden beridir ve bu söz ümmetin icmaı ile küfürdür’

Buhârinin hocası olan Nuaym ibn Hammâd şöyle demiştir: “Allâh’ı yarattığı şeylere benzetmiş kimse küfre girmiştir (Dînden çıkmıştır).” Kaynak: Molla Ali Kârî, Şerhu Kitabi’l-Fikhi’l-Ekber, s:54, Dâru’l-Kutubi’l-İlmiyye.

ABDULLAH BİN MUHAMMED BİN ABDÜLVEHHAB:”BİZ SUFİLİĞİ (KÖKTEN) İNKAR ETMİYORUZ”…!

Vehhabilerin Şeyhul İslamının oğlu Abdullah bin Muhammed Sufiliği kökten inkar etmediğini şu sözlerle açiklar:

ولا ننكِر : الطريقة الصوفية ، وتنزيهَ الباطن من رذايل المعاصي ، المتعلقة ِبالقلب والجوارح ، مهما استقام صاحبها على القانون الشرعي ، والمنهج القويم المرعي

“Biz, şeri kanunlara ve

 kabul edilmiş doğru menhece amel edildiği zaman Sufilik yolunu, kalp ve organlarla alakali olan günahların rezilliklerinden batini alemi temizlemeyi inkar etmiyoruz.”

Kaynak: İbnul Kasim En Necdi: Ed Durerus Seniyyə: 1/ 241
1417/1996

İMAM EL HATTABİ(R.A) VE BİDAT HAKKINDAKİ GÖRÜŞÜ…!

İmam Ebu Davudun – radiyAllahu anhu – meşhur “Sunen”ine şerh veren Şafi alimlerinden Ebu Süleyman El Hattabi (319-388 h/931-998 m) – rahimahullah – kendisinin “Mealimus Sunen” adlı eserinde, hadisde gelen”Her yenilik dalaletdir” sözünə şerh verirken diyor ki:

وقوله : « كلُّ محدثةٍ بدعةٌ » هذا خاصٌّ في بعض الأمورِ دونَ بعضٍ ، وكلُّ شيءٍ أُحد

ِث على غير أصلٍ من أصولِ الدين وعلى غير عِياره وقِياسه , وأما ما كان منها مَبْنياً على قواعدِ الأصول ومَردوداً إليها فلَيس ببدعةٍ ولا ضَلالةٍ , والله أعلم

“Allah Rasülünün– sallAllahu aleyhi ve alihi ve sellem- “Her yenilik bidatdir” sözüne gelince , bu, (sonradan çıkan) şeylerin hepsine değil bir kısmına aiddir.
(Hadisdeki kınanmış yenilik) Dinin prensiplerinden her hangi bir prensipe , standartlarına ve kıyasına bina edilmeden ortaya çıkarılan şeye aitdir.
Fakat ortaya çıkarılan yeniliklərden, üsul kaideleri üzere bina olunan, o kaidlere dayananlar, ne (kınanmış) bidatdir, ne de dalalet. Allah en güzel bilendir.”

Kaynak: Ebu Süleyman El Hattabi: Mealimus Sunen: 4/301
Haleb: Metbeatul İlmiyye: 1351/1932

İMAM DAĞISTANİ EŞ ŞİRVANİ(R.A) VEHHABİLLER HAKKINDA..!

İmam Nevevinin meşhur “Minhecut Talibin” eserine şerh yazanlardan biride İbn Hacer El Mekkidir. O, “Tuhfetul Muhtac fi Şerhil Minhac” adlı bu şerhinde ismini zikr etmeden bir noktada İbn Teymiyyeni tankid ederek, onu sapmış ve sapdırıcı adlandiriyor.
Kitaba Şerh yazan Mekkedeki Şafi alimlerinden Abdul Hamid Ed Dağistani Eş Şirvani (v. 1301 h/1883 m) bu yerin açıklamasında Vehhabiler hakkında konuşuyor ve onların dalalet  fırkası olduğunu kaydederek beddua ediyor:

وهو ابنُ تيمية ومن تبِعه مِن الفرقةِ الضالّةِ المشهورةِ في زمنِنا بالوهّابية خذَلهم الله تعالى

“(İbn Hacerin”itirazçı” sözüyle kastetdiyi kimse) İbn Teymiyye ve zamanımızda Vehhabiler adıyla meşhur olan dalalet fırkasindan(bu görüşünde) ona tabii olanlardır. Yüce Allah onları rahmetinden mahrum etsin.”

Kaynak: Abdul Hamid Eş Şirvani: Hevaşi Tuhfetil Muhtac: 4/144
Kahire: El Mektebetut Ticeriyyetul Kubra: 1357/1938

Osman Ibn abdullah(ra)”MUHAMMED BİN ABDÜLVEHHAB ARİDİN TAĞUTUDUR”—VEHHABİ TAHRİFİ…!

Zamanında Bahreyn kadısı olan Hanbeli alimi Osman bin Abdillah bin Cami (v. 1240 h/1815 m), diğer bir Hanbeli alimi İbn Belbanın “Ehsarul Muhtasarat” adlı kitabına yazdığı “El Fevaidul Muntahabat” adlı şerhinde, Muhammed bin Abdül Vehhab hakkinda diyor ki:

فحينئذٍ تبيَّن لك فسادُ ما ذهَب إليه طاغيةُ العارضِ ابنُ عبدِ الوهابِ مِن نْهيِه عن رفْعِ اليدينِ بالدعاءِ بعد الفراغِ مِن الأذ

كارِ الواردةِ

“… Böylelikle, Arid bölgesinin tağutu olan (Muhammed) İbn Abdul Vehhabın, varid zikrleri etdikden sonra, dua ederken elleri kaldırmağı yasak etmesi görüşünün fasid olduğu sana açik oldu.”

Kaynak: Osman Ez Zubeyri: El Fevaidul Muntahabat:cilt 1/sayfa 207
Muessesetur Risale yayinevi

Arid, Necd bölgesinin bir kısmına verilen addır. Muhammed bin Abdil Vehhabı Aridin tağutu adlandıran Osman Ez Zubeyri, büyük Hanbeli alimi İbn Feyruzun yetişdirmesidir. İbn Feyruz, İbn Teymiyye hayranı olmasına bakmayarak onların harici görüşlerine karşi yazdığı reddiyeler sebebiyle, Muhammed bin Abdil Vehhab onu şahsen tekfir etmiş ve defalarla vehhabiler tarafindan suikasta maruz kalmışdır. Bu hadiseni hanbelilerin kendi kitablarında özellikle “Es Suhubul Vabile” adlı tercümeyi hal kitapında okumak mümkündür.

Bir şeyi de kaydetmekde fayda var ki, kitabın bahsedilen sayfasi tahrif edilerek, “Aridin tağutu” ifadesinin yerine noktalar koyulmuştur. Fakat, kitabın mukaddimesinde o sayfada o ifadenin olduğu bildiriliyor

Tahanavi’nin(ra) vehhabiler hakkındaki görüşleri!

Hindistanlı Hanefi fakihi Muhammed bin Hamdillah Et Tahanevi(v. 1296 h/1879 m) İmam Nesainin Süneni üzerine yazdığı haşiyede vehhabiler hakkında şöyle diyor:

ثم ليُعلَمْ أنَّ الذين يَدِينون دينَ عبدِ الوهابِ النجدي ويسلُكون مساَلكه في الأصول والفروع ويُدْعَون في بلادنا باسمِ الوهابيين وغير المقلدينَ ، ويزعَمون

أنَّ تقليدَ أحدِ الأئمةِ الأربعةِ رضوانُ الله عليهم شركٌ ، وأنَّ مَن خالفَهم هُم المشركون ، ويَستبِيحون قتلَنا أهلِ السنة ، وسبْيَ نسائِنا وغيرَ ذلك مِن العقائدِ الشنيعةِ التي وصَلتْ إلينا مِنهم بواسطةِ الثقاتِ وسمِعنا بعضاً منهم أيضاً ، هم فرقةٌ مِن الخوارج ، وقد صرَّح به العلامةُ الشامي في كتابه ردِّ المختار

“Bilinsin ki, (Muhammed bin) Abdil Vehhab En Necdinin dinine girib, usulda (akide) ve furuda (fıkıhda) onun yoluyla gidib, bizim ülkemizde “Vehhabiler” ve “ğayri mukallidler” olarak adlandırılan, dörd imamın – ridvanullahi aleyhim – taklidinin şirk olduğunu ve onlara mühalefet edenlerin müşrik olduğunu zanneden, biz Ehli Sünnetin katlini, kadinlarimizin esir alınmasını ve bize güvenilir raviler tarafindan bazende onların kendi vasitasiyla ulaşan bir çok başka çirkin düşünceleri mübah sayan bu adamlar haricilerin bir flrkasıdır!
Bunu Allame Eş Şami (İbn Abidin) “Reddul Muhtar” adlı kitabında açık şekilde beyan etmişdir.”

Kaynak: Muhammed Et Tahanavi: El Haşiyetul Muhammediyye alel Ahberin Neseiyye:sayfa 412
Et Tabatun Nizamiyye